Cowbois Rhos Botwnnog - Albym newydd

[anffodus]

Gwir y gair, Syr! Dw i'n smalio gneud gwaith yn llyfrgell coleg top wan er mwyn i mi ga'l gwrando arni. Thenciw mawr!

[Ramirez]

Adolygiad yn y Daily Post:

Cowbois Rhos Botwnnog - Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn

AS STATEMENTS of intent go, the first track on Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn, Y Ffenast, may not be the most full frontal way in which a band has kicked off an LP.
What it is, though, is a slow burning, softly sung open door into the house of Cowbois Rhos Botwnnog.
Milky pedal steel and bright electric guitar, they are a band not afraid to show their influences and Y Ffenast is as short as it is sweet.
As blatant as the Americana and country signposts are, the group manage to sound independent from the path to Neil Young via Hank Williams.

As their 2008 cover of Paid a Deud demonstrates, they have a strong grounding in Welsh traditional song. Malu’r Ffenestri seems to grow directly from this.
Instrumentation is sparse and uncomplicated, managing to sound wild and untamed while being warm and endearing.
Unfortunately as the tempo goes up on the album’s title track, the quality makes the opposite journey. The same applies for O! Nansi. It is accomplished but only in the way you would hear in a Texan bar room.
There are only a few excursions from the mellow beauty found elsewhere. O! Nansi leads into Os ti’n dod Nôl – a song which proves they can do the country rock standard so much better.
The theme for the rest of the album tends to follow a more generic trend, wandering at times into the territory of the rock ballad, albeit gratefully short of fist-pumping Bonnie Tyler choruses.
The group owe a lot to Iwan Hughes’ vocals which go some way to holding their efforts together. His voice is left most bare on quiet closer Ll’gada’ Gleision.
Haunting and poignant it represents the best of what Cowbois Rhos Botwnnog can achieve.

[Ramirez]

Adolygiad gan Owain Schiavone ar flog Golwg360.com:

Cowbois Rhos Botwnnog - Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn
Lle’r oedd eu halbwm cyntaf, Dawns y Trychfilod, yn lot fawr o hwyl, mae albwm newydd Cowbois Rhos Botwnnog yn awgrymu eu bod nhw o ddifri y tro yma.

Yn ei gyfweliad diweddar yng nghylchgrawn Y Selar, mae cyfansoddwr y Cowbois, Iwan Hughes wedi bod yn sôn am y pum mlynedd rhwng cyfansoddi caneuon y ddau albwm a’r gwahaniaeth ym mhersonoliaeth rhywun 15 oed o’i gymharu â rhywun 20 oed. Lle’r oedd Dawns y Trychfilod yn gweithio gan ei fod yn ffresh i’r sîn Gymraeg, ac yn wahanol i bob band arall, mae Dyddiau Du Dyddiau Gwyn yn cynnig rhywbeth llawnach, mwy gonest ac yn fwy na dim, yn fwy aeddfed.

Y peth arall sy’n amlwg iawn yw’r offerynnau, ac offerynwyr newydd sydd wedi eu cyflwyno i’r band gan greu sŵn llawer llawnach.

Efallai mai’r ychwanegiad mwyaf trawiadol ydy sŵn y gitâr bedal ddur Euron ‘Jôs’ sy’n cael ei gyflwyno’n effeithiol iawn ar drac cyntaf yr albwm, Y Ffenast. Beth sydd hefyd yn cael ei gyflwyno o’r cychwyn cyntaf ydy sŵn newydd y Cowbois, fydd efallai’n dod fel ychydig bach o sioc … ac o bosib siom i ffans arddull Dawns y Trychfilod.

Yn bersonol, mae’n well gen i’r sŵn llawnach, mwy taclus yma ac mae ‘na naws fach neis i’r albwm. Dwi’n meddwl bod cyfweliadau diweddar efo’r grŵp, a’r holl sôn am ganeuon ‘lleddf’ am ‘dor cariad’ ychydig yn gamarweiniol achos mae o’n albwm tipyn mwy bywiog nag y mae’r band wedi’i awgrymu.

Mae’r trac teitl ‘Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn’ ac yna ‘O! Nansi’ yn rhoi ffics o’r ‘Hill Billy roc/pync’ poblogaidd a gafwyd ar Dawns y Trychfilod. Mae ‘Celwydd Golau ydy Cariad’ ac ‘Os ti’n dod nôl’ yn bell iawn o fod yn faledi diflas hefyd, ac i’r rhai oedd yn mwynhau stompiau gwallgof y Cowbois nôl tua 2007, mae ‘na hen ddigon o sgôp am setiau byw bywiog.

Ond efallai mai’r caneuon llai ‘bywiog’ ydy’r rhai mwyaf trawiadol a chofiadwy. Be dwi ddim yn siŵr amdano ydy’r rheswm am hyn – ydy’r rhain ddim ond yn sefyll allan gan eu bod nhw’n annisgwyl gan y grŵp penodol yma ynteu a’i nhw ydy’r caneuon gorau? Wedi tri neu bedwar gwrandawiad, dwi’n tueddu i ffafrio’r ail reswm

Mae’r albwm yn cynnwys dwy gân wedi eu sgwennu gan eraill. Y gyntaf o’r rhain ydy fersiwn o ‘Gan fy Mod i’ gan Nia Morgan a dyma chi fesur o sut mae’r grŵp wedi esblygu eu harddull. Mae’r tair munud a hanner cyntaf yn adeiladwaith torcalonnus sy’n arwain at uchafbwynt epig y byddai Dilwyn Llwyd a Yucatan yn falch ohono!

Yr ail addasiad ydy hwnnw o’r gân werin draddodiadol ‘Ffarwel i Langyfelach Lon’ ac mae hon yn uchafbwynt arall o’r albwm. Eto, mae Iwan wedi sôn am ddylanwad grwpiau fel Bob Delyn a’r Ebillion arno dros gyfnod sgwennu’r albwm (mae o’r farn y dylai cerddoriaeth Bob Delyn fod ar y cwricwlwm cenedlaethol), ac mae’r dylanwad hwnnw’n amlwg iawn yma. Mae’r gân yn wyth munud a hanner mewn hyd, sy’n swnio braidd fel ‘indulgence’ gan y grŵp, ond mae’n gweithio i’r dim fel gweddill yr albwm.

[Ramirez]

Adolygiad ar 'Pethe Hwyrach' ar S4C neithiwr - i'w weld ar *CLIC yma!*

[Ramirez]

Ac, yn ddifyr tu hwnt, "adolygiad amddifynnol" yn dilyn Pethe Hwyrach neithiwr gan Guto Dafydd:

Adolygiad-amddiffyniad o ‘Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn’
23/12/2010
.Mi gafodd albym ddiweddara Cowbois Rhos Botwnnog ei llarpio gan banel adolygu Pethe neithiwr. Doedd y panel ddim yn hoff o’r genre beth bynnag, a’r prif gyhuddiad yn erbyn yr albym oedd ei bod hi’n rhy bruddglwyfus. Pawb at y peth y bo, ond dwi’n credu ei bod hi’n gofnod gwych iawn o deimladau llanc ifanc – ac onid ydi hi’n bwysicach bod yn onest na chodi calon pobl? At hynny, yr albym ydi’r albym – fedr neb anwybyddu sut mae hi’n gwneud iddo deimlo, ond siawns na ddylid pwyso a mesur safon hefyd?

Mi ddywedodd Keith Morris fod y record yn enghraifft o ‘Welsh miserablism’. Os ydi hi’n fisrabl, wel mae yma fiserablism byd-eang a miserablism y canrifoedd. Mae’r Cowbois yn fand pwysig am eu bod nhw’n distyllu dylanwadau rhyngwladol a Chymreig i greu rhywbeth geirwir a pherthnasol. Yn hynny o beth, maen nhw’n etifeddion i Bob Delyn a’r Ebillion.

Mi alwyd yr albym yn ganu gwlad yn ei hanfod, ac mae canu gwlad go iawn yn beth prin eithriadol yng Nghymru: mae angen i rywun roi dôs da i ni o’r genre yma er mwyn dangos i bobl nad pethau fel John ac Alun, Iona ac Andy na Wil Tân ydi canu gwlad. Dwi ddim yn meddwl bod y disgrifiad yn deg, serch hynny. Dwi ddim mor hyddysg â hynny yn fy miwsig, ond mae yma ddylanwad mwy o lawer na chanu gwlad yn unig: mae yma bopeth o roc America i ganu gwerin Cymraeg. Mae gitarwaith roc gorchestol ar nifer o’r traciau, ond ceir digon o amrywiaeth hefyd – y piano tawel a’r pedal stîl ar Malu’r ffenestri, er enghraifft, a’r crescendo llyfn, graddol, atmosfferig ar Gan fy mod i.

Dwn i ddim beth i’w wneud o’r cyhuddiad fod llais Iwan yn undonog drwy’r CD. Dwi’n clywed digon o amrywiaeth – o floeddio hefi-metalaidd ar Celwydd golau ydi cariad, i udo eneidlawn ar Y ffenast, i ganu mwy arbrofol ar Malu’r Ffenestri.

Yn y geiriau y mae gorchest fwya’r albym, dwi’n meddwl. Maen nhw’n hybrid o ddiwylliannau gwahanol, fel y mae i O! Nansi yn dangos. Dyna’r enw Americanaidd (ta hen-ffasiwn Gymreig ydi o?) a’r cais syml fyddai’n ffitio mewn cân roc: ’O Nansi, tyrd i ngweld i’ yn cael ei gynnal gan fotiff Cymraeg: ‘tyrd i guro ar y gwydr glas’. Mae’r motiff yma’n rhedeg drwy nifer o’r caneuon, ac mae clyfrwch i’w weld yn Malu ffenestri: yn y traddodiad, dim ond taro cwpwl o gerrig mân yn erbyn ffenest ei gariad sy’n rhaid i’r carwr. Aiff Iwan â’r syniad hwnnw i’w ben – beth sy’n digwydd os nad ydi’r cariad yn dod i’r drws? Mae’n taflu cymaint o gerrig nes bod y ffenestri’n deilchion.

Ond peidied neb â meddwl bod y geiriau’n dibynnu’n llwyr ar ddylanwadau: gall Iwan greu sefyllfaoedd a diarhebion mor gredadwy â thelynegol â’r un o’r hen benillion. Mi fedr o greu cymeriad crwn, hyfryd sy’n torri calon rhywun ar ddim: ‘Mae hi’n gwisgo yn ei chotwm gora, ei llgada a’i gwefusa hi’n goch’. Dyna gynildeb na fyddai allan o’i le yn y Mabinogi. A dyna greu diarhebion wedyn: ‘Celwydd gola ydi cariad: gair bach gwyn bob hyn a hyn i’n cadw ni yn onast’.

Mi ddywedais fod angst a galar y canrifoedd i’w glywed ar yr albym, ac at y diben hwnnw mae’r record yn cynnwys fersiwn ardderchog o’r gân werin Ffarwel i Langyfelach lon. Mae’n fersiwn epig, wyth munud a hanner o hyd.

Roedd panel Pethe yn reit ddiamynedd efo’r rhagarweiniad; i mi, mae o’n wefreiddiol, ac yn atgoffa dyn o Pink Floyd neu Stairway to heaven. Mae yna gwpwl o eiliadau sy’n mynd â gwynt dyn yn y gân: y pennill sy’n cychwyn tua 5 35, ‘Cymera gyngor, fy merch fach lon: pan af inna dros y don…’. Mae’r cyfeiliant yn stopio, llais Iwan yn ddigyfeiliant am ychydig cyn i’r band ailgychwyn â nodau camu cryf gan y gitâr fas. Mae’n amheuthun.

Mae yna nifer o gyffyrddiadau yn y gân sydd fel petaent yn cyflawni delweddau sydd yn rhedeg drwy’r albym: y sôn am fynd dros y môr, a’r cariad a gollir. Hen dric Plethyn sydd yma: roedden nhw’n cyfosod geiriau Myrddin ap Dafydd am ryfel cyfoes (‘…o’u seddau’n Whitehall yn gyrru i ryfel rai fyth na ddaw’n ôl’) efo cân werin fel Cysga di, efo’r addewid gwag ‘Pan ddaw dy dad yn ôl o Ffrainc’. Yr un ydi’r effaith yn fan hyn: daw geiriau’r gân werin i sôn am brofiadau heddiw, ac uniaethir geiriau Iwan â phrofiad bachgen ifanc ddwy, dair canrif yn ôl.

Mae hyn yn amlygu gwendid mwyaf y gân, serch hynny, sef na chynhwyswyd cân orau’r Cowbois ac un o’r caneuon gwrth-ryfel gorau erioed yn Gymraeg: Cân y capten llongau. Mae honno’n gân epig, apocalyptaidd, sy’n cyfuno gweledigaeth ffantasi o ddiwedd y byd efo protest oesol yn erbyn gwastraffu bywydau hogiau ifanc mewn rhyfel:

"Yn llancia ifanc, hardd a hy

awn drwy y bwlch ym mhen draw’r byd."

Duw a ŵyr pa ffolineb a barodd hepgor hon: mi fyddai wedi gwneud cymar perffaith i Ffarwel i Langyfelach.

Ond at ei gilydd, mae’n albym ardderchog. Bychan iawn ydi’r cyhuddiadau o brudd-der ac undonedd yn ymyl yr argraff lawn mae’r albym yn ei chreu.

[Sioni Size]

Rhif 1 yn yr Unig Siart Sy'n Cyfri wythnos yma hogia bach. Cyn i'r albym gael ei rhyddhau hyd yn oed. Digri.

Ond mi oedd hi'n y siopau doedd ond welai nad oes ymddiheuriad wedi dod i'r fei eto am y fath annifyrrwch chwaith.

[Ramirez]

Adolygiad ar wefan 'Bluesbunny'

http://www.bluesbunny.com/tabid/122/xmm ... fault.aspx


Cowbois Rhos Botwnnog
Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn
Sbrigyn Ymborth SY009
Released: 2011


I was just thinking that an Americana album sung entirely in Welsh was something of a novelty when it occurred to me that it wasn’t really that big a deal. In fact, I doubt that Cowbois Rhos Botwnnog, with their new album “Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn” are the only genre practitioners in Wales.

Nevertheless, this is a convincing album and provides a degree of (non scientific) evidence that Gram Parsons once trekked over the Welsh hills and valleys even if it did seem at times that Bono must have been following close behind. Despite an almost complete lack of knowledge of the Welsh language, it didn’t take long to get into this album. The sonic familiarity brought by Euron Jones’ pedal steel helped, of course, but the main selling point to me was the intense, and often laconic, voice of Iwan Hughes that exuded the world weary melancholy necessary to sell these songs with ra peak of excellence being reached on “Os Ti’n Dod Nôl”. Americana is a genre that often trips over its own insignificance but not here as Cowbois Rhos Botwnnog go large at every opportunity and I felt the urge to wave my lighter in the air on many an occasion whilst listening to this album.

I’ll give the band credit for steadfastly resisting the commercial common sense of including a song in English or even providing an English translation for the lyrics. No matter, for passion is universal and something that you can’t fake. Cowbois Rhos Botwnnog have put that into this album.


Review by: Bluesbunny

Rating:
* * * *

[Ramirez]

Oddi ar wefan http://www.fatea-records.co.uk -

Cowbois Rhos Botwnnog
Album:Dyddiau du, Dyddiau gwyn
Label:Sbrigyn Ymborth
Website: http://www.myspace.com/cowboisrhosbotwnnog

The success of Welsh language recordings outside of Wales isn't good. When people talk about Celtic music they normally mean Gaelic and even then in the general population that really means generic fantasy. It's a shame there is a real beauty in the Welsh language. It's got a harder edge, but no less expression. A band such as Cowbois Rhos Botwnnog must have a real passion and a lot of bottle to seek wider recognition for their music. "dyddiau du, dyddiau gwyn" is great sounding acoustic rock, full of life and energy that stands on merit, not rarity value.

[Darth Sgonsan]

albym wych. It don't mean a thing, if it ain't got that ing

[Ramirez]

Adolygiad o wefan http://www.backdoormusic.co.uk

Cowbois Rhos Botwnnog

Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn

The three Hughes brothers were musically weaned in the small village of Rhos Botwnnog, on the Llŷn Peninsula in North Wales, on a diet of Neil Young and Gram Parsons from their parents’ album collection together with a welter of traditional Welsh folk music. These influences bear direct fruit in their Welsh/Americana form of music that resonates with mystical wistfulness, and particularly in Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn, their second full-length album. A stark poignancy is found in many of its lyrics, such as these lines, translated from the title track: Dark days and light days, they come and go like prayers on the wind. God knows what will become of us?

There are hints of 70s influences from the likes of Poco and the Eagles on this album as well as from English folk bands from at the time such as Lindisfarne. The slower, gentler tracks have a clear strength and beauty, with their delicious harmonies and echo-laden guitars, that enhance the plaintive quality of the Welsh lyrics. Track 4, “Gan Fy Mod I”, in particular, builds to a powerful harmony-laden crescendo before Iwan Hughes’ yearning solo voice closes the piece with quiet simplicity. The Welsh traditional song ‘Ffarwel I Langyfelach Lon’ also grows in intensity, featuring a rasping lead guitar break at the midway point that fits in well with the sombre feel of this lengthy anthemic number. Some of the mid-tempo songs are lighter in tone and contrast well with the Orbison-esque quality of the richer ballads.

Cowbois Rhos Botwnnog consists of Iwan Hughes (vocals, guitar, piano), Aled Hughes (vocals, bass), and Dafydd Hughes (drums), augmented by local friends and musicians – Euron Jones (pedal steel); Branwen Williams (vocals, Rhodes, organ); Llyr Pari (additional guitars). Production is by the multi-talented David Wrench, who has worked previously with a wide variety of artists, including Kathryn Williams, Michael Weston King, Bat for Lashes and Julian Cope.

Cowbois Rhos Botwnnog’s debut album Dawns Y Trychfilod was released in 2007 and topped the Welsh music chart for several weeks, with the band headlining several festivals over the next three years. The maturer Americana/Roots sounds of Dyddiau Du, Dyddiau Gwyn should gain a whole new fanbase for the boys from Rhos Botwnnog. A bigger and intriguing question is whether they can they translate their success onto a wider stage. Might they follow in the footsteps of their fellow countrymen Super Furry Animals, who scored a big commercial success in the UK, hitting the UK Top 20 album charts some 10 years ago with their Welsh language CD Mwng? They may not be aiming for such pop crossover success as the Furries, but the beauty and production quality alone should ensure that this album is heard and admired well beyond the confines of their home country.

Simon Beards
(with thanks to Gerry Evans at TwickFolk for assistance with the Welsh)

albym wych. It don't mean a thing, if it ain't got that ing

!!